مولانای هشتصد و سیزده ساله، در سر تا سر جهان مریدان و دنبال‌کنندگانی دارد؛ این نشان می‌دهد هیچ شاعری در طول تاریخ به این وسعت شناخته نشده است. او پیوند دهنده ملت‌های مختلف و موثرترین شاعرمثنوی سراست.
جلال‌الدین محمد بلخی مثنوی معنوی خود را هم سنگ قرآن می‌داند؛ اما اگر بخواهیم واقع‌گرایانه‌تر نگاه کنیم و زیاد دل به حواشی ندهیم، سخنان و توصیف‌های اندیشمندان در این زمینه بسیار به ما کمک خواهد کرد.
براد گوخ، نویسنده و مولاناپژوه آمریکایی مولانا را تاثیرگذار بر همه فرهنگ‌ها می داند و می گوید او شاعر لذت و عشق است.
اندیشه شیوا و موزون مولوی بر هیچ کس پوشیده نیست. او اسطوره آزاداندیش ادبیات است و از این روست که ۲۰۰۷ را سال جهانی مولانا می دانستند.
پروفسور آن والدن؛ استاد شعرشناسی دانشگاه ایالات متحده در مورد مولانا می‌گوید: «این شاعر پررمز و راز شخصیتی تحریک کننده در روزگار ماست».
چهره‌های مطرح جهان شعر مولانا را در محافل خود می‌خوانند، اما مولوی در کشور ما چقدر معرفی و شناخته شده است؟
به گفته عبدالحسین زرین کوب مولانا توانست گستره زبان فارسی را افزایش دهد؛ اما تاسف آنجاست که در مهد پارسی، جایی که خوانش و فهم شعر او نیاز به ترجمه ندارد، مولانا را از کتاب‌هایش بیرون نیاورده ایم و از تاثیر او در حیات حقیقی امروز غافلیم و برخی تنها او را به نام خیابانش می‌شناسند.
در غرب شعر او را به زبان خود برگردانده‌اند و برد پیت آن را روی بازویش حک کرده است؛ اما ما به خوانش شعر او توسط یک خواننده قانع هستیم؛ تازه اگر آن را صحیح خوانش کند.
مولانا چه متعلق به ایران باشد، چه ترکیه و چه افغانستان، شاعری پارسی گوست. حق داریم که به عنوان میزبان شعر کم نظیر پارسی به او بپردازیم.
برای کسی که مجموعه‌ای از روایات و حکایت‌های دینی را در شعر خویش جای داده است و آموزه هایش در باب زندگی مختص یک عصر نیست، تنها نامگذاری یک روز کافی نیست. باید بشناسیمش تا حکیم و عارف تربیت کنیم.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.